belki de bu ''hayatla'' farklı ormanların odunlarıyızdır ha?

Çekilen her sigaranın her nefesin bir düşünceye tutunduğunu söylediler. çoğu hayale sığdıramadın bazı şeyleri. geçmişin acılarıyla geleceğe bakmaktan tam anlamıyla kimse çeviremedi seni, bazı geceler düşündün. tutunmaya çalıştığın çok şey oldu. yaşlanmış bir ağacın dalları gibi kuruyup yok oldular, tutunmaya çalıştığında kırıldılar.

Bazen sonbahar gelir, küsen bir yazın ardından soğuk bir esintiyle başlar. rüzgar düşüncelerini yakalar onları hapseder gecelerini uzatır. ağzından hiç çıkmayan kelimeleri sadece hayal edersin. korkakların bedeli bu olsa gerek içine atmanın bedeli; sadece hayal etmek.

Slas-Gotten

Sigarayı bir nefes diye çekmeyip düşüncelerinle beraber çektiğinde içine dolan acıların bıraktığı izi silebilir misin? geçmişin kötü anılarını tek bir anda yok edebilir misin? uzayıp giden diğer sorular...

Neden mi içiyorum. bilmiyorum belki biraz daha konuşabilmek belki içime attığım dumanı biraz daha salabilmek için. neden mi itiraflar zordur? diğer bir çok sorunun cevabı gibi bilmiyorum. çok şey sorguluyorum hayata dair belki fazlasıyla gereksiz. belki de önemsenecek çok az şey var. yada değer verilmesi gereken çok az şeye göz kırpıyoruz.

Bazı bakışlar dikkat çeker, görürsün sonra içindeki aşkı hissedersin kalbine dokunur sonra yüreğine. çok az hissedersin, çok az bakış ask diye okunur. çok az kelime duygulardan sızarak dalgalarla beraber kıyıya ulaşır.

Yaşam boyunca milyonlarca adım atıyoruz kaçı hayallerimize doğru kaçı hayatın bizi sürüklediği yere doğru, kaçında korkusuz, kaçında gerçekten cesur. düşünceler değişimlerle dolu her an farklı bir şeye etki ediyor. tanımadığın bilmediğin bir diyardan nefret edersin, yabancı bir yüz ilk basta korkutucu, hiç konuşmadan, hiç tanımadan yine de düşüncelerimiz oluşur. bazen adımlarımız birbirimize doğru olur; tanımak için, ağlamak için , gülümsemek için, öpmek için, tutunmak için, bazen sadece bir sigaraya tutunur gibi rahatlamak için dokunuruz birbirimize.

Birbirimize karsı nedensizce acımasız olduğumuz dakikalar bazen tam tersine dönüşür. hayatın bizi yalnız bıraktığı bazı anlarda birbirimize dönüyoruz. geçmişin nefretinin üzerine pastanın üzerine çekilen krema gibi örtüyoruz, tekrar bir neden bulabilmek için belki.

İşinden emekli olan bir amca kendini kusursuz bir fırtınanın içinde bulur, bomboş. etrafa saldırabileceği, etrafa koşabileceği adım atacağı bir nedene ihtiyaç duyar, korkar, yakınında birilerini arar. konuşmak için bir neden arar. yasamak için bir neden. bazen güçsüz kaldığımızda bizde bir neden ararız. tek bir neden yeter bazen.

Bazense gücün en üstünde kaybedersin. o anın adı –yalnızlık-. ama o bildiğin yalnızlık değil bu. güvendiğin bir bedenin verdiği ihanet belki de bunun adı. adım atarken, milyonlarca adımı birbirine karıştırıp devam ederken bir yolda, karşında beklentileri olan yüzlerce yüz, ve sonra kendi beklentilerin; kaçına etki edebilirsin, kendin için ne yapıyorsun, ne yapacaksın, peki sonra ne olacak, kimim ben, neyim?? yüzlerce soru, bazı anlarda hepsi belirsiz. 

Hep mi bir fırtınaya tutuluruz? ya da düşünmekten kaçmadığımız o zamanlarda, bilerek bir fırtınanın ortasına mı bırakırız kendimizi?

Bazı gülümsemeler derin bir yara barındırır içinde. tanımadığın sana sıcak gelen bir gülüşün ardında bazen kötü bir gerçek yatar. kaçmaya çalıştığın, durumu fark ettiğin, geç kaldığın o anda bazen boka batarsın.

Bazı geceler sonsuz düşünceye dolanır. bazı günler sonsuz neşeye. herkes birbirine etki eder. bazen kötü bazen iyi. hayatın içinde bir bayrak yarışındasın. kendi hayallerinin bayrağını sürekli iyi bir yerlere taşımaya çalışırsın ya da öyle gözükmeye çalışırsın sadece. acımasız olman gereken zamanlar olur, dikkatli olman gereken yerler. umarım doğru zamanlar da doğru yollara da denk geliyoruzdur arada bir de olsa...

Belkide her şey olması gerektiği gibidir ha?...
Ama yine de içine attıkların bazen senden ağırdır,
ve bu ''hayatla'' belki de farklı ormanların odunlarısınızdır.