Saatler gösteriyor: ‘ vazgeçmek zamanı bu…'

Yanına gelmese

Elini tutmasa bir daha..

Sesini duymasa

Dokunmasa parmak uçlarıyla bir daha..

Yüzüne bakmasa

Sarılmasa hiç..

Gitse unutur mu. Unutulur mu

Sözler, kelimeler unutulur mu…

Caddeler ve sokaklar boyunca izini bırakmış

Ceza gibi taşınmaz bir hal.

Suçlamak yakışmaz ki ardından bıraktıklarını

Bir beden bilir geriye kalanı,

Bir ruh, bir dudaklar bilir…

İnişler ve çıkışlar, kendinden kaçışlar, içindeki dönüşler

Şarkılar, hüsranlar, acılar

Bıraktığı şekilde karanlık bir gecedeki duruşlar

Zor olsa da bir dönüş

Umudu kucağında diz çökmüş pencere kenarında bekleyişler…

Bulutlarla toprak arasında koca bir dünya

Nerelere koşsan.. nerelere saklansan.. nerelerde ağlasan..

Bir şehrin penceresinden bakıyor

Zor olsa da titreyen eliyle sigarasını yakıyor

Bir yerlerde sarılırım görürüm umuduna.

Gülüşünü sevdiğini bilmesini istedi sadece

Sarılmak ve sadece acılarını çalıp götürmek…

Yalnız olduğunda kırılan bir beden

Göz yaşları akar gecenin gözlerinden,

Yeterince güçlü değilmiş gibi

Gittiğinde iyi hissetmeyen

Geriye kalan,

Kırılan bir beden…

Kendine bırakılmış, her şey gri gibi gözüküyor

Etrafta farkına varabileceği bir ren yok.

Ayık kalmaya çalışıyor

Ölüyormuş gibi

Ve artık farkında

‘’Bir gün artık çok geç’’  her zaman olduğu gibi

Vadesi dolmuş hayaller..

Neden ayık kalmaya çalışıyor ki burada ölürken

Neden ?

Bedeni kandırmak için sattığı ruhu solmuş artık

Vazgeçmek…

Sadece gitmek…

Hayatı biraz daha hissetmek için;

Saatler gösteriyor: ‘ vazgeçmek zamanı bu…'