Öylesine yalnız bir günki; var olmamalı…

Sigaranın dumanı sarmış geceyi
Bazı geceler buğuludur
Sigaranın külleri rüzgara karışır
Fikirlerle, anılarla uçar küller…

Şehirde hayat uyurken,
Senin tüm sorunların ayaktadır.
Düşünceler uyumazlar
Onlar en çok da yalnızken yaşar..

Bir kadın,  yağmurlu bir geceyi adımlıyor

Makyajı akmış,

Göz yaşları yargılıyor hayatı.

Ağlamasını durdurmak için caddeler boyu yürüyor

Fakat hiçbir zaman yön değiştirmicek gibi geçen bir düşünce,

Kafasına çiviler çakıyor.

Hep ordayım tam aklının içinde

Ruhundayım; diye fısıldıyor..

Rüzgar saçlarını karıştırmış

Yağmur tüm sıcak düşünceleri söndürmeye çabalıyor.

Ondan önce dünyanın yine şarap dolu olduğunu biliyordu

Fakat ayıkken gidecek bir yer yok gibi şimdi,

Unutmak dolu bir arzu…

Göz yaşları her çabasında düşüyor

Onun bütün kelimeleri,

Şimdi bıraktığı acılar sadece.

Ona hiçbir zaman ihtiyacı olmadığını tekrarlıyor adımlar boyunca

Aptal yerine koyuyor kendini

Kandırmaya çabalıyor

Zoraki bir direnişe yolculuk yapar gibi

Yalnız geçmeyen anlar silsilesi...

Kalbi donmuş bir halde

Ama o şimdi bile bir sokakta,

Her gün adımlanan bu caddelerde.

Sigarasının dumanı her yerde

Kelimeleri bedeninde

Dudakları ruhunda

Anılar bir bankta, bir cafe de, bir caddede…

Sanırım sonsuza kadar ağlayan oldu gözlerinde

Konuşmak yok, dokunmak yok, bakmak yok

Gölgeler kalbinin renklerini gizliyor

Gece, korkuları için siyah göz yaşları damlıyor…

Öylesine yalnız bir günki

Hayatının en yalnız günü…

Yasaklanmış olmalı dudaklar

Mühürlenmiş bakışlar…

Öylesine yalnız bir günki

Var olmamalı…