gerçek bir -hiçkimse- olmak yerine, bir sahtelik içinde bile olsa "biri" olabilmek daha mı iyidir?

Düşünmekten alıkoyamadım kendimi; gerçek bir -hiçkimse- olmak yerine, bir sahtelik içinde bile olsa "biri" olabilmek daha mı iyidir? Yani birisin ama istediğin şeylerden uzakta. Kurulu düzenin içinde sıkıştırılmış olduğunu düşün. İsteklerine cevap buluyorsun ama resmin en büyük parçasına ulaşamıyorsun. Çünkü sana hayallerin yerine elinde olan şeylerle yetinmen gerektiği lanse edilmiş.

İnsanlar yaşıyor, ve kendileri için bir şeyler peşinde.. Ama insanlar diğer insanların özelliklede kendilerine bağlı olmadan yaşayan ve yaşamaya çalışan herkesin ölmesini istercesine bakıyorlardı sanki; öyle bir gülümsemeleri, öylesine de garip bakışları vardı.. Bi an ölmek istedim bu durumdan uzak kalmak için. Yada kaçmak. Alın dünyanızı götünüze sokun der gibi kaçmak..

''Kimse İncilleri yazmamış olsa İsayı bugün kim hatırlardı?'' diye düşün bi..  o kitaplar yazılmamış olsa düşünceler kalıcı olabilir miydi acaba.. hatıralar ve diğer her şeyin ardındaki yüzler uçar giderdi sanıyorum. Anlatmak istediğim kendi düşüncelerin ve fikirlerinin eylemini yaşayıp tatmadığın sürece, hayatta gerçekten yaşadığını ve bir şeyler üzerinde iz bırakabilir misin.. ya da başka bir soru, iz bırakmak ve yaşadığını iliklerine kadar kendine hissettirmek istemez mi insan?

Hayatta tüm yaptıkların bir sonsuzluk boyu yankılanır.. hayatın içinde toplumun ortak bir amacı vardır; ama bireylerin amacı her zaman bir şaibe içinde. hayatın içinde en iyi yazar ''zaman'' sanki, bekliyor.. bekliyor.. ve yine en sağlam sonu o yazıyor. Çünkü insanlar korkak ve güçsüz olmaya inançları fazla. Güvenleri az, umutlarıysa asla sarsılmaz. Ama umut boşa beklenen bir zamandır bazen. Eylemler etkilidir. Ve yaşamak istediğin durumları tahrik eder ve seni başarıya götürür.

Aramızda kalsın kimseye söylemeyin ama galiba çok pis oyuna getiriliyor insanlar. Öyle mal mal durursanız hayatın karşısında,  masada öf-pöf otururken kendisini halayda bulan genç gibi kalırsınız ortada..