ghh.jpg)
defalarca ölür.
öldüğünü sandığı anda bile
başkaları için ölmeye devam eder.
ne kadar uzağa gitse
ne kadar kaçsa da bir insan
ölür.
ölmek,
sadece ruhdan ayrılmak demek sayılmaz,
bir cümlede
bir noktada
bir kaldırımda
her şey de ölüme dair izler barınır.
insan ne zaman öleceğini
kaç kere öleceğini bilmez
bir bakarsın
ölümün kendisi olmuş...
...
gözlerle
ve sonra dudaklarla
bulaşan bir hastalık gibi
şeyler yaşıyoruz.
bu gece arabayla yapılan
karanlık bir yolculuktan farksız.
yolun içini göremediğimiz için
ne zaman öleceğimizi de bilmiyoruz.
o bakışlardan
ve sarılmalardan kopmak bazen zor.
her nasılsa bilmiyorum ama
cehennem diye bir yer varsa eğer
ve ben cehennemde gibiysem tam da şuan
yaşıyorken,
korku duvarları oluşturulan cehennem
lanet olası bir uydurmadan ibaret.
öyle bir ateş varsa
korkuyla yaksın bedenimi.
...
hayatta olgunlaşmak
sanırım zamanın bir kısmını
boşa harcamak demek.
boşa harcadığın zaman üzerine düşünerek geçirdiğin süre
seni olgunlaştırıyor.
hikayeler takip ediyoruz,
kendi hayatlarımızla diğerleri arasında.
matematiklerimiz tıkanıyor bazı noktalarda,
bazen ne önünde duracaksın
ne de arkasında insanların
öyle anlar geliyor.
...
bir an gözlerin bulanıklaşıyor,
önünde duramıyorsun bulunduğun noktanın
bunları geriye alamayacağın gibi
ileri götüremeyeceğinle yüzleşiyorsun.
bir an,
sanki yıllarca yargılanmış gibi hissettim.
belki bu yüzden bozuldum,
masum bedenlerin hayatlarında
bir boşluk bırakıp
kendi hayatım adına noktalar koymak zorunda kaldım.
çoğu defa bunu bile yapacak cesaretim olmadı,
hayatlarının esiri oldum
farkına vardım ama
siyahı maviye dönüştürecek gücüm kalmadı
o anlarda.
...
kimse çektirdiği acılardan gurur duyamaz.
düşmeden önce ki korku
hiç bir şeyin yerini alamaz.
sessizliğini korursun o an,
düşmeden önceki korku
her şeyi kaybettiğin hissini doğurur.
bazen tüm hisler başına yıkılır,
onları da kendinle taşırsın
bu noktada.
bizler,
bazı anlar
kendi hayatlarımızın
istemsiz katilleriyiz.
siyahtan
maviye
ulaşmaksa
sadece bir tutku...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder