Birbirinizi izliyorsunuz, bazen o ya da sen inciniyorsun;
eğlenceli bir şekilde takılmak istiyorsunuz ama bazen gösterecek başka bir şey
kalmıyor ve ikinizin de doldurup yaşayamadığı bir zamanın hemen geçmesi için
dua ediyor oluyorsunuz. Daha öncede yalnızdınız hatırlayın, benzer şeyleri hep
yaşadınız. Mesela umutsuzluğumuzda da yalnız değil miydik, o anlarda hayatımız gelip
geçişini izliyor gibi değil miydik; paylaşacak hiç kimse olmadan öylece
izliyorduk.
Ve şimdi bazen birine sahipmişsin gibi geliyor, hayatında
iyi bir şey oluyor ve seni dağıtıyor, seni değiştirmiyor ama güçlendiriyor,
huzur veren bir dokunuşu oluyor hayatına. Sanki asla yalnız hissetmeyeceksin
diyen bir dokunuş olabilir, bu öyle bir hamle ki yaşaman gerek.
O zaman ne bekliyoruz? Yüz yüze duruyoruz, kilitleniyoruz;
fena halde sahipmişsin gibi geliyor.
Zaman bizleri bezdirebilir, zaman dizlerini bükebilir. Zaman
kalbini kırabilir; ve biz kapının dışında kalabiliriz. Ve bazen biliriz; bize
ne olursa olsun hep kalbimizde bir yerde olmaya devam eder hislerimiz.. Ama her
şeyden önce başlaman gereken bir hikaye olmalı, ve buna inancın..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder