Bir gün gelir
artık kaybolursun; kendi dünyan da değerli bir şeyler yok olur. Sıkışmış bir
anahtar gibiyim, kurtulamıyorum atamıyorum içimdekini; açılamıyorum;
kayboluyorum bu şehrin sokaklarında… Gece çok uzunken yine tükeniyorum ve
sadece boş sayfalara anlatıyorum; onlar da doluyorlar bir bir, sonra onlarda
taşıyor ve yine kalıyorum kendimle. Bir müzik açarsın sana seni anlatsın,
derdine ortak olsun diye... Gözlerini kapatırsın bir süre; kafanda yine kendine
anlatırsın tüm düşüncelerini, dinlerler
ve anlarlar; fısıldarlar sonra yeniden, yalnızsın diye; sanki bilmezmiş gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder