bazen sessiz

hepimizin güçsüz bir yanı var.

bazılarını anlamak daha kolay bu konuda, bir yüz bir ses veya bir tek kelime yeterli.  bir yerden sonra anlaşılmayınca bende anlamıyorum diyemiyorsun hayata karşı. mantık değil bahsettiğim sadece biraz düşünmek

güçsüzlüğünüz egonuzu yükseltmesin. yada gücünüzle zar atmayın.

bu gece eve yalnız yürüyorum,
biraz esintili bir hava.
kapıya kadar geliyorum

anahtarı çevirip zoraki bir adım attım,
metroda yerde oturuyordum bugün
sokaktalar da oturmak istedim
bütün gece
boş sokaklar tamamen benimdi.

bir ışık sızıntısı var odamın içinde,
hemen dışarıdan içeriye doğru bakıyor.
bir ateş var aydınlatılmış tavan köşelerinde
kader veya gelecek olan
daha iyi olan bir şeye işaret mi dersin,
bilmiyorum.

yanlış bir tembellik tarafından çekiliyorum,
beni koşmaya hiç durmamaya zorlayan garip bir tembellik.
tırmanmaktan hoşlanacağınız bir dağ gibi
ama nereden başlasam bilemiyorum.

bazen merak ediyorum,
aklımı bu kadar kurcalanmaya iten bir büyü mü var.

başım da dinmesini beklediğim
bir ağrıyla yatıp
bekliyorum sabahı,

yorgunum.
uzun bir yolculukta ki
en uzunu yaşayan yolcu kadar.

cevaplar doğruları tatmin etme büyüsüyle var olurlar
bazen çok sessiz burası,
sessizlikle dolu bir deniz altıyla
su yüzüne çıkabilir misin.

bildiğim bir şey var,
hayat şarkılar söyler
hisleri vardır,
seni dener.
bir zamanı vardır her şeyin
ve yaşadığını hissedersin.

dürüst ve doğru ufak cümleler
yaşadığını hissettiğin o ana taşırlar seni..

yorgunum şimdi
diyeceğim bu yazının noktası burası.