oyuna devam

bir otobüsün penceresinden
dışarıya doğru bakıp,
camın yansımasından
takındığım durumun yansımasını
ve yüz ifadelerini seçiyordum.

kulaklıktan gelen şarkıya odaklanıp
yürüyen bir adamdım.
yüzleri kan içinde
yumruk yumruğa gelmiş iki adamın
etrafında toplanmış
bir kalabalıkta,
dayak yiyen o adam
ben olsaydım eğer
daha iyi hissedebilirdim.

kalabalıkta kaybolmak istiyordum
kaybeden olmak umurum da değildi
bazı anlar yalnız kalmak istemezsiniz
mesele sadece bu kadardı.

...

bazı anlar için
'çok iyiydi biliyor musun'
her şeyden daha iyiydi,
diyebiliyorsan,
o anları daha çok yaşamak adına
ya sarhoş olacaktın
yada bir zaman da olsa
bekleyecektin.

daralırsın,
evin bir yerlerinden
garip gıcırdamalar duyarsın.
kir tutmuş odanı temizlersin
duşu açıp
suyu ayarlarsın
buz gibi soğuk suyun altında
kendine yakın bir şeyler ararsın.
dolaba yaklaşıp
bir bira kapar,
sigara kutusundan
bir sigara seçip
ona, yanıp ölmeyi emrederken
derin bir soluk alıp,
bırakırsın.
dünyanın bütün acısı
ve yenilgisi
beklentisi
sonra biter
bitmesini ve geçmesini
dilediğin ve beklediğin
diğer şeyler gibi.

yalnız kalmaktan
daha kötü şeylerde vardır.
farkına varmak
zaman alır.

çok geç kalmak
daha kötüdür.

uzağa yolculuklar kötüdür
diye düşünüyorum.
yabancı bir kente uçar
biri tarafından karşılanırsın
sonra en yakın barın
nerede olduğunu sorar,
sana garip garip bakarken
bir sigara yakarsın

kendi adıma bu böyleydi.

sonrası bu kadar,
bir iki miller içmiş
burada klavyenin başında oturuyorum.
buz dolabının çıkardığı
garip sesin dışında
bütün sokaklardaki insanlar
gerçek evlerine dönmüş,
ve sokaklar karanlığa
gömüldüğü zamanlarda
burada oturmuş
bir şeyler yazıyorum.


'pekala' dedim.
'bu kadar yeter'
bitti.