Sanki anadan doğma, çıplak..

Bok var -içiyonuz- şaka şaka

Şimdi size birşeyler anlatmak istiyordum.
yazarken biraz hikayeleştirmek öylesine farklı bir senfoni kullanmak.
sonra herkesin bunu okuyacağını düşündüm.
ve kimse okumayacaktı aslında. yazamadım.
hepinizin bilmesine gerek yoktu.
ve kafamda öyle büyük bir ağırlık varki hiç bir kelime öyle kolay seçilmiyordu
kullandığım kelimeler utanıyordu
oysa çok piçimdir.
değersiz hissettiriyorum kelimelere kendilerini,
ve sonra yazmak için sürekli duraksıyorum.
durak durak uğrayan bir otobüs gibi
hiç bir yolcuyu almadan çekip gidiyorum.
bu gece yaptığım bu.

sayfalar yaprak yaprak kopuyor
yazılanlar tükenmez değilde kurşun kalemlerle yazılmış gibi
siliniyorlar.
dudaklarım soluyor
yüzüm düşüncelerim
hikayelerim parçalanıyor.
neyin ortasındayım ve kendimi nereye çektiğimi bile kestiremiyorum.

bir insan bazı şeyleri kendine bile itiraf edemeyince herşey çok daha zor oluyor.
sanki bir seri katilmişçesine bir hava var
o kadar sakinim ki.
tek tek cinayetler işleyip
sonra şu şayfalara soğuk bir yaza yazamamaktan şikayetçiyim.
bolca düş dolu, aralara korku hikayeleri gibi düşünceler
bolca ölü beden
cinayetler serpiştirmek fena olmazdı.
sonraları bir bok olmuyor
kafamda bir ses dur diye haykırıyor
yazamassın.
olur paşam!
diyorum.

başımın ağrısı geçerse bir gün
farklı bir yolculuk bekler bizi
ve bu herşeyden çok uzakta olucak
herkesten çok uzakta..

böyle bir zaman dilimi varsa eğer
gelecekte bir yerde şimdiden yer ayırtmak isterdim.
herşeyin sıfır olduğu
sanki anadan doğma, çıplak...
öylesine çıplak
ve sevişken bir yazı..